Historia pierścionków ślubnych

Wymiana obrączek to nieodłączny moment ceremonii ślubnej. Złote krążki są symbolem nieskończonej miłości i noszą je małżonkowie na całym świecie niezależnie od kultury i wyznawanej religii. Sam wygląd ślubnych pierścionków zmieniał się na przestrzeni dziejów. Również zwyczaje związane z noszeniem obrączek różnią się od tych, które obowiązywały w przeszłości. Oto historia pierścionków ślubnych od starożytności aż do dziś. 

Początki zwyczaju noszenia obrączek

Przypuszcza się, że historia pierścionków ślubnych sięga starożytnego Egiptu. Wykonywane były początkowo z roślin, co potwierdzają zwoje papirusowe sprzed 6000 lat przedstawiające małżonków wymieniających pierścienie ze splecionych konopi lub trzcin. Z upływem czasu roślinne obrączki zostały zastąpione skórzanymi, a następnie wykonanymi z bardziej trwałych materiałów: kości słoniowej i metali. Na uwagę zasługuje kształt obrączek. Okrąg, który nie ma początku ani końca, był w starożytnym Egipcie uznawany za symbol wieczności i nieskończoności, co doskonale odzwierciedlało ideę małżeńskiej perfekcyjnej miłości. Nieprzypadkowe jest również miejsce, na którym powinien znajdować się pierścionek ślubny. Starożytni Egipcjanie wierzyli, że serdeczny palec u lewej ręki otacza specjalna żyła – „Vena amoris”, która prowadzi prosto do serca, dlatego też to właśnie na tym palcu powinno się nosić obrączki. 
Zwyczaj noszenia pierścionków ślubnych przywędrował z Egiptu do starożytnej Grecji, a następnie do Rzymu. To właśnie tam zaczęto wręczać sobie obrączki podczas ceremonii zaślubin, jeszcze za pogańskich czasów. Nie były one jednak symbolem miłości, lecz podporządkowania kobiety do mężczyzny. Oznaczały również swego rodzaju kontrakt, gdyż to właśnie pierścieniem Rzymianie domagali się swojej żony. Świadczy o tym wygląd odnalezionych pierścionków z tej epoki – złote krążki z wyrytymi ściskającymi się na znak umowy dłońmi. W starożytnej Grecji oraz Bizancjum popularniejsze były natomiast sygnety portretowe przedstawiające twarze lub nawet całe sylwetki małżonków. 

Pierścionki ślubne od średniowiecza aż do dziś

W momencie przyjęcia chrześcijaństwa, jako wyznania obowiązującego w Imperium Rzymskim, tradycja wymiany obrączek została zaadaptowana do obrzędów religijnych. Zwyczaj ten został jednak usankcjonowany przez Kościół Katolicki i zapisany w prawie kanonicznym dopiero w XIII wieku. W modzie były wtedy pierścionki ślubne ażurowe oraz grawerowane na zewnątrz. Jako grawer służyły początkowo religijne sentencje, a później teksty erotyków i poematów. W XVI wieku zaczęto grawerować obrączki od wewnątrz, a także popularne stały się obrączki srebrne i zdobienia kamieniami szlachetnymi. Z rodzajem surowca powiązana była także symbolika obrączek: mosiądz, miedź czy żelazo oznaczały siłę uczucia, a srebro i złoto – wzajemne zaufanie.
Pojawienie się obrączek ślubnych w polskiej kulturze datuje się dopiero na XVIII wiek. Przez długi okres czasu obowiązek noszenia obrączek dotyczył jedynie kobiet. Jeśli mężczyzna wyruszał na wojnę, obrączka żony była łamana na pół i każde z małżonków zatrzymywało swoją część. Mężczyźni zaczęli nosić obrączki dopiero po wybuchu I wojny światowej, co powiązane było z zachodzącymi w tym czasie zmianami społecznymi i rosnącym równouprawnieniem. Podczas II wojny światowej obrączki nabierały dodatkowego znaczenia – miały przypominać mężczyznom walczącym w obronie ojczyzny o czekającej na nich w domu ukochanej. 
Mimo, że w większości krajów na świecie obrączki nosi się zgodnie ze starożytną tradycją na lewej dłoni, to w Polsce, jak i w innych krajach, gdzie dominuje katolicyzm, zakłada się je na prawą dłoń. Wynika to z faktu, że prawa dłoń uważana jest za ważniejszą, gdyż to nią wykonuje się ważne czynności m.in. znak krzyża. Przekładanie obrączki na lewą dłoń było popularnym symbolem żałoby narodowej po klęsce w Powstaniu Styczniowym. W obecnych czasach obrączkę na lewej dłoni noszą w Polsce wdowy i wdowcy na znak żałoby po ukochanej osobie.
Dzisiejsze możliwości jubilerskie pozwalają na wytwarzanie obrączek ślubnych z innych surowców niż kiedyś. Najpopularniejsze jest jednak ponadczasowe złoto w różnych odcieniach kolorystycznych, platyna czy tytan. Często stosuje się zdobienia kamieniami szlachetnymi oraz grawer wewnętrzny z datą zawarcia związku małżeńskiego, imieniem ukochanej osoby czy romantycznym cytatem. Niezmienna pozostaje natomiast symbolika złotych krążków – miłość, wierność, oddanie i partnerstwo. W naszej pracowni z ponad dwudziestoletnią tradycją produkujemy obrączki w oparciu o bogate doświadczenie, poszanowanie zwyczajów, a także nowoczesne trendy, co stawia nas w czołówce najlepszych złotników w Polsce.