Twardość obrączki - cecha która ma znaczenie

Zakup obrączek jest jedną z ważniejszych decyzji, które muszą podjąć narzeczeni przygotowujący się do ślubu. Jest to o tyle trudne, że moda ślubna ulega ciągłym zmianom, a obrączki będą przez przyszłych małżonków używane – zgodnie z tekstem przysięgi – „dopóki śmierć ich nie rozłączy”. Znalezienie odpowiedniego stylu nie jest więc często proste, tym bardziej że rozmaitość oferowanych obrączek ślubnych jest bardzo duża – od klasycznych, pozbawionych elementów dodatkowych, po wielokolorowe, bogato zdobione nacięciami, wzorami czy specjalnym grawerunkiem, a nierzadko zawierające też osadzone kamienie szlachetne. Poza kształtem oraz właściwym rozmiarem trzeba zwrócić uwagę na kolor – popularne są zarówno obrączki jedno, jak i dwu czy trójbarwne, należy także poświęcić nieco uwagi względom praktycznym np. kwestii twardości obrączek. Przyjrzyjmy się bliżej temu, jakie czynniki mogą uszkodzić obrączki i sprawdźmy, jak można temu zaradzić.

Złote obrączki ślubne – trwała pamiątka i efektowna ozdoba na lata

Obrączki są jednym z elementów ceremonii ślubnej, bez której trudno wyobrazić sobie zawarcie małżeństwa zarówno w obrządku religijnym, jak i świeckim. Dla większości osób właśnie moment nałożenia obrączek jest najważniejszym wydarzeniem podczas całej uroczystości, a ich zakup jest nadal traktowany jako dokonywany raz na całe życie. Obrączki ślubne stają się cenną pamiątką, a nie tylko zwykłym elementem biżuterii. W kulturze europejskiej wymiana obrączek, które nowożeńcy zakładają sobie wzajemnie, jest zarazem rodzajem widocznego potwierdzenia istnienia związku małżeńskiego, jak i jego symbolem, często wykorzystywanym w okolicznościowych ornamentach czy utworach muzycznych związanych z tą tematyką. Choć upowszechnienie się obyczaju używania dwóch obrączek nastąpiło stosunkowo niedawno, bo dopiero około XVIII-XIX wieku, to sama tradycja ich używania jest o wiele starsza i wywodzi się ze zwyczajów ślubnych praktykowanych w starożytności. Z obrączek w formie pierścieni korzystano już w starożytnym Egipcie, ślady podobnych tradycji wiążą się z kulturą grecką i rzymską. W całej Europie obrączki przyjęły się jako element tradycji ślubnych początkowo wyłącznie wśród możnych już w IX i X wieku, by stopniowo stawać się nie tylko zwyczajem arystokracji, ale z czasem także mieszczaństwa i chłopstwa. W czasach nam współczesnych trudno o bardziej uniwersalny symbol małżeństwa niż para złotych obrączek.

Obrączka ślubna jest dziś najbardziej widocznym przejawem faktu zawarcia związku małżeńskiego, a jednocześnie elementem biżuterii, który jest używany najczęściej. Wiele osób nosi obrączkę codziennie, bardzo rzadko się z nią rozstając. Ciągłe korzystanie z obrączki sprawia, że większość nowożeńców stawia przed nimi wysokie wymagania – powinny wyróżniać się pasującym do lubianego stylu wyglądem, ale także być odporne na trudy codziennego użytkowania. Złoto jest właściwie zupełnie niereaktywne chemicznie, nie wchodzi w reakcje z innymi metalami i pozostaje wrażliwe tylko na bardzo silne kwasy utleniające, w tym na tzw. wodę królewską, będącą mieszanką stężonego kwasu solnego zmieszanego z kwasem azotowym. Złotym obrączkom nie zagrażają więc żadne codziennie używane kosmetyki czy chemikalia, problemem mogą być jednak uszkodzenia mechaniczne.

Ponieważ obrączki nosimy na co dzień, są one dość często narażone na zarysowania i wgniecenia. Metale, w tym także szlachetne, są zwykle uważane za stosunkowo twarde. Rzeczywiście niektóre z nich są bardzo odporne i ciężko je zarysować – wyróżnia się tu choćby wolfram czy molibden dodawany do stali w celu jej utwardzenia, czy niezwykle odporne chrom lub tytan. Niestety metale szlachetne takie jak złoto nie mogą poszczycić się wysoką twardością i uszkodzenie ich, gdy występują w stanie czystym, okazuje się dość łatwe. Nie znaczy to oczywiście, że obrączki będą nietrwałe oraz szybko stracą swój ozdobny i niepowtarzalny charakter. Trzeba jednak pamiętać, że różne rodzaje złota będą miały rozmaitą twardość. Chcąc uniknąć powstawania psujących estetykę rys i odkształceń, warto wiedzieć, które z nich będą najmniej narażone na uszkodzenia mechaniczne.

Dlaczego złote obrączki mogą mieć różną odporność na zarysowania i wgniecenia?

Złoto w stanie czystym jest bardzo miękkie i w takiej postaci byłoby niezbyt praktyczne. Ze złotem niemal idealnie czystym próby 999 mamy do czynienia głównie w sztabkach inwestycyjnych oferowanych przez mennicę. W wyrobach jubilerskich dla uzyskania odpowiedniej odporności na uszkodzenia mechaniczne, ale również do uzyskania ciekawego wyglądu używa się złota niższych prób. Charakteryzują się one tym, że w ich składzie znajduje się tzw. ligura, czyli mieszanina metali, które wraz z czystym złotem tworzą stop konkretnej próby. Rodzaj używanych metali zależy od tego, jakie zabarwienie ma zyskać gotowy wyrób jubilerski. Najczęściej stosowanymi metalami jest miedź, srebro, pallad, cynk, a niekiedy także platyna lub nikiel.

Udział złota w wyrobie jest zawsze podawany jako jego próba. Przyjmuje się, że idealnie czysty metal miałby 1000 jednostek złota, w próbie 999 znajduje się tylko śladowa ilość innych pierwiastków niższa niż 1 część na 999 tworzących metal. W popularnej próbie 585 będzie to 415 części metali stopowych, w próbie 750 jedynie 250, a w złocie próby 333 aż 667 części ligury. Warto pamiętać, że próba ma wpływ na cenę obrączek, jednak złoto niższej próby wcale nie musi okazać się gorsze, właśnie z uwagi na swoją wyższą twardość, a zatem i odporność na zarysowania, a czasem także bardziej odpowiadający gustowi przyszłych nowożeńców kolor.

Złoto może występować w różnych barwach. Największą popularnością cieszy się złoto o barwie żółtej, które zawiera w sobie zwykle najwyższą domieszkę srebra. W złocie czerwonym można się spodziewać sporej ilości miedzi – wyroby silniej zbliżone do bardziej intensywnego czerwonawego zabarwienia, będą jej miały więcej, a te o lekko różowawym kolorze zdecydowanie mniej. Nieco bardziej złożona jest sytuacja w przypadku złota białego, które może zawierać znacznie tańszy nikiel, niekiedy pokryty warstwą rodu albo bardzo drogi pallad. Przyjmuje się, że najmniejszą twardość mają obrączki wielokolorowe. Sięga ona w ich przypadku około 200 HV (HV to stopnie w tzw. skali Vickersa używanej specjalnie do sprawdzania właściwości metali i tego, w jakim stopniu ulegają one odkształceniu – mniejsza wartość będzie oznaczała bardziej miękki metal), złoto żółte ma twardość na poziomie zbliżonym do 240 HV, a białe nawet 300 HV, w przypadku, gdy zawiera dużo niklu.

Nie można jednak zapominać, że ani sama próba, ani nawet kolor obrączek nie przesądza jeszcze o tym, czy będą one twardsze, czy też nieco bardziej miękkie. Równie ważny jest skład ligatury, czyli użytego stopu i stosunek poszczególnych jej składników. Liczy się także to, czy wyrób był poddany specjalnemu utwardzaniu, które podobnie jak przy hartowaniu stali pozwala na poprawę twardości powierzchni gotowego wyrobu. Trzeba też wreszcie mieć na uwadze, że różnice w twardości nie są duże, a większość obrączek ulegnie mniejszym lub większym uszkodzeniom przez lata ich użytkowania, jednak wiele wyrobów można bez przeszkód poddać odpowiedniej renowacji. Nie zawsze rezygnowanie z koloru czy połączenia, które się nam podoba, będzie miało sens. W przypadku każdego wyrobu warto więc będzie poprosić o opinię doświadczonego jubilera.

Komentarze (0)

Brak komentarzy w tym momencie.

Informacje dotyczące plików cookies

Ta witryna korzysta z własnych plików cookie, aby zapewnić Ci najwyższy poziom doświadczenia na naszej stronie . Wykorzystujemy również pliki cookie stron trzecich w celu ulepszenia naszych usług, analizy a nastepnie wyświetlania reklam związanych z Twoimi preferencjami na podstawie analizy Twoich zachowań podczas nawigacji.

Zarządzanie plikami cookies

O Cookies

Pliki cookie to niewielkie pliki tekstowe, które są zapisywane na komputerze lub urządzeniu mobilnym przez strony internetowe, które odwiedzasz. Służą do różnych celów, takich jak zapamiętywanie informacji o logowaniu użytkownika, śledzenie zachowania użytkownika w celach reklamowych i personalizacji doświadczenia przeglądania użytkownika. Istnieją dwa rodzaje plików cookie: sesyjne i trwałe. Te pierwsze są usuwane po zakończeniu sesji przeglądarki, podczas gdy te drugie pozostają na urządzeniu przez określony czas lub do momentu ich ręcznego usunięcia.